Zo'n zes jaar geleden werkte ik aan mijn opdracht voor de Masterclass Marketing Research, een van de zeven Masterclasses waar mijn Master in Marketingmanagement uit bestond.
De eerste Masterclass had ik voor een andere organisatie uitgewerkt. Dat was achteraf toch wel lastig. Ik werkte er niet, kende het wel, had zeker medewerking, maar toch ...
Eerlijk gezegd vond ik het best moedig van mezelf om te gaan ontdekken of ik op dit niveau ook onderzoek voor mijn eigen bedrijf kon doen. Het deel ervan dat ik wilde onderzoeken, had ik wel direct voor ogen: mijn coach activiteiten.
Op dat moment was het een paar jaar terug dat ik een drietal coachopleidingen gevolgd had. Naar mijn idee is het dan verstandig om daarna eerst de opgedane indrukken, kennis en ervaring wat te laten landen om vanaf daar mijn weg te vinden naar mijn coachactiviteiten.
Als marketeer snapte ik goed, dat het kiezen van een niche, een klantsegment, daarbij van waarde is. Daarin spelen doorleefde levenservaring, kennis van en gevoel voor een rol.
Ik had ook wel een niche wist ik. Maar ik wist niet eens de naam van mijn doelgroep, die was er gewoon niet. Mijn doelgroep is weliswaar heel groot, maar er is geen echt "thuis" voor mijn doelgroep. Er is geen subsidie, dus doet ook het Sociaal Cultureel Planbureau naar mijn doelgroep geen onderzoek. In een tijdschrift voor Seksualiteit uit 1986 blijkt uit, zoals ze daar schrijven, oude cijfers, dat het om 200.000 tot 400.000 mensen in Nederland gaat. Het zou me niets verbazen, als het er meer zijn.
Tijdens mijn onderzoek had ik toch een naam nodig. Mijn doelgroep, die meemaakt, dat de partner later uit de kast komt of daarover dubt, stoeit met problemen, die andere hetero's niet kennen.
Na veel denken, het hield ook mijn studie op, heb ik de term "hetero van de homo" gelanceerd. Al heel dikwijls heb ik er met lotgenoten over gesproken .... is er geen andere term. Nu zit nog "die homo" een soort van aan ons vast. Ik voel dat ook zo. En tegelijk is dat "een soort van aan ons vastzitten" nu juist ons ding waar we mee dealen, dealden en .....
Uit mijn verdere onderzoeken is me ook steeds duidelijker geworden hoe diep dat dealen en verwerken van het meemaken, van het later uit de kast komen van je partner, zit. Want hoe vaak levert en leverde dit de "hetero van de homo" niet: intens en vaak eenzaam verdriet, angst en paniek, lichamelijke klachten, geestelijke problemen, schuldig voelen, wantrouwen, teleurstelling, eenzaamheid, boosheid en een gevoel van door je geliefde bedrogen te zijn.
Door de onbekendheid in onze maatschappij van deze rouwfases van de "hetero van de homo" voelt menig "hetero van de homo" een grote gêne om met deze gevoelens naar buiten te komen. De angst om wéér niet begrepen te worden, is vaak groot.
Begrip begint met bekendheid. Bekendheid begint met een naam. Van de week zag ik via Google dat de "hetero van de homo" als naam voor "ons" sinds ik de naam in 2016 introduceerde inmiddels door meerdere mensen gebruikt wordt. Dat is fijn. Dat is het begin van "ons" gezicht en in mijn beleving daarmee het begin van erkenning en herkenning van wat een "hetero van de homo" vaak doorleeft en doorleefde. Vanuit mijn activiteiten voor HeteroCoach weet ik hoe belangrijk het is voor de "hetero van de homo" om te weten, dat je niet de enige bent en dat die anderen er ook dikwijls, soms jaren later, nog behoorlijk last van hebben.
De quote waar ik hier mee afsluit, is van een zoon uit een relatie
waar het later uit de kast komen speelde:
"Als de homo uit de kast komt, verstopt de "hetero van de homo" zich er in."
Ik had het niet treffende kunnen verwoorden.
 |
| Foto Erwin Heyl |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten