Ik laat het los

Ik laat het los

Ik weet dat is zoveel beter

Ik laat het los

Ik weet alleen nog niet hoe

Ik laat het los

Ik weet dan komt mijn leven

Ik laat het los

Ik weet niet meer hoe dat voelt

 

Foto Helma Ketelaar

Is dit wel goed?

Dat blijf ik me maar vragen

Is dit wel goed?

Past dit echt wel bij mij?

Is dit wel goed?

Wat brengt dan toch steeds twijfel?

Is dit wel goed?

Tast dit mij niet diep aan?

Foto Helma Ketelaar

Ik ben al los

Het leven gaat me tonen

Ik ben al los

Het leven wijst mij de weg

Ik ben al los

Het leven heeft mijn vertrouwen

Ik ben al los

      Mijn leven is dat waard.

 

Foto Helma Ketelaar

 

 

 

 

 

 

 

 @2021 Helma Ketelaar #MUGBooks  in de bundel "Helaas niet voor mij"
Verkrijgbaar via de (online) boekhandel

 

Foto: Gijs Oomkes

 

 

 

Een reflectie over mijn "Hetero van de Homo" proces

Verwerking en groei gaan in fases. Dat is waardevol, want niet alles kan blijkbaar tegelijk.
Medio oktober 2016 was ik op de Kick-off van het Midzomergrachtfestival dat in juni 2017 als thema heeft: de relatie van genderdiversiteit en kinderen. Over dat thema heb ik wel even moeten nadenken. Ik wil graag tijdens dit festival weer een avond voor de "Hetero van de Homo" organiseren. Dat is me in 2016 goed bevallen en ik vind het belangrijk om de situatie van de "Hetero van de Homo" zichtbaar te maken. In de afgelopen tijden heb ik vele "Hetero van de Homo" 's ontmoet en er veel over gelezen en gezien. Wij delen allen, dat onze geliefde in/uit onze heterorelatie "Later uit de kast kwam", of soms nog komt, of hierover dubt. Zo precies als het er staat, is het vaak.
In mijn situatie luisterden we tijdens onze relatie regelmatig samen naar de Rolling Stones, dus ook naar "Waiting on a friend".  En heel diep van binnen voelde ik dan een intens verdriet en grote verwarring.

Het "Later uit de kast komen" is een diepingrijpend proces. Lastig en soms ook ongrijpbaar voor degene die uit de kast komt. Zeker ook lastig en diepingrijpend voor de "Hetero van de Homo". Ik merk zelf en bij andere "Hetero van de Homo" 's dat herkenning en erkenning van groot belang is voor onze verwerking. Dus ook voor het weer verder oppakken van ons heteroleven.

Laat ik voor mezelf spreken. Ik was diep geraakt in mijn diepste zijn. Mijn vrouw zijn, mijn seksualiteit. Ik was er zo zenuwachtig van geworden, dat ik geen pannenkoek meer heel uit de pan kreeg. Letterlijk.... En dat na twee jaar koken op een HBO Diëtetiek opleiding. Koken kan ik echt wel!

Ik zag mijn partner zijn weg gaan en mijn zoon relaties ontdekken, terwijl ik nog natrillend alleen thuis zat. Eerlijk gezegd nog niet beseffend, wat er allemaal te verwerken was. Dat kwam pas jaren later. Ook doordat mijn zoon (toen 19 jaar) op gegeven moment letterlijk niet wist of hij alleen een hele nare tijd tegemoet ging of daarin ook de dood in de ogen ging kijken/keek. Dat laatste bleek en blijkt gelukkig niet zo.

Terwijl ik mezelf na de scheiding weer oppakte en me weer openstelde voor een ontmoeting van een eventuele nieuwe partner, was het dus wel een dubbele, pittige periode. Door de avond voor te bereiden voor 19 juni, die ik tijdens het Midzomergracht festival organiseer, ben ik aan het denken gezet, hoe ik dat in die tijd gedaan heb. Terwijl ik samen met mijn zoon tijdens zijn gezondheidsproces musiceerde, hij aan de piano en ik als eerste sopraan..

Naast deze intense emoties was ik ook op zoek en onderweg naar mezelf. "Mijn tweede jeugd", zei ik vaak. En ik deed of ik het geweldig vond. Nu vraag ik me regelmatig af, of ik deze verwarring wel goed gecombineerd heb met mijn wens er altijd echt voor mijn jong te zijn.
Hij zegt van wel. Ook al was het ook wel eens verwarrend voor hem. Zeker in die eerste tijd ook voor hem ongrijpbaar. Gelukkig gingen en gaan we de weg nog steeds samen.
Door het organiseren van de avond ""Hetero van de Homo": Hoe kleurt dit je ouderschap?"

denk ik hier veel over na. Praat er soms met mijn inmiddels wel echt volwassen zoon over en ook met andere "Hetero van de Homo" 's. Probeer me dan voor te stellen, hoe ik als negentienjarige dochter mijn eigen ontdekkende gedrag had beleefd......

Herken je dit als "Hetero van de Homo" of wil je er gewoon meer over weten? Pak je kans om dit te bespreken in De Kargadoor op 19 juni 2017 tijdens het Midzomergracht festival.

Hoe dieprakend mijn reflecties soms ook zijn

hoe vreemd het misschien ook klinkt

al deze ervaringen hebben mijn leven ook verrijkt

mijn band met mijn zoon verdiept

mezelf dichter bij mijn diepste zelf gebracht.

Ben ik wel de gescheiden "Hetero van de Homo" - moeder die ik wil zijn?

Als ik eerlijk ben, heb ik me bovenstaande niet altijd echt afgevraagd. Dat lukt ook niet allemaal tegelijk in zo'n verwarrend proces. Ook al wist ik diep van binnen al jaren, dat ik die stap moest en ging zetten. De echte scheiding kwam hard en diep aan. In eerste instantie vulde dat al mijn gedachten.

Foto Helma Ketelaar

 

 

 

We hadden het wel een beetje doorgesproken hoe we het aan onze zoon gingen vertellen. Toen puntje bij paaltje kwam, stond ik er alleen voor en heb ik er op dat moment voor gekozen om er een tweetrapsraket van te maken. Eerst de scheiding. Later kwam de vraag van mijn zoon. "Hee, Helma, dat is volgens mij niet het hele verhaal, dat van dat uit elkaar gegroeid zijn." Ik kon niet anders dan dat beamen en zeggen dat zijn vader hem meer zou vertellen, als het moment daar was.

Terwijl ik dat nu tik, besef ik heel goed, dat dit geen schoonheidsprijs verdient. Hoewel ik het verhaal wel bij de persoon gelaten heb, zal ik maar zeggen.

Foto Helma Ketelaar

Van het moeder worden, kreeg ik ook pas echt een beeld, toen ik het was. Dat geldt eigenlijk ook voor mijn rol als gescheiden moeder. Waarbij het feit dat ik toen "Hetero van de Homo" gescheiden moeder werd ook zeker invloed had en heeft.

Reken maar, dat mijn zoon na een aantal maanden toch flink moest wennen aan zijn moeder, die bevestiging zocht in haar "zijn".

Het is niet waar, dat ik hier steeds veel over nadacht of gedacht heb. Het leven heeft me die rust de afgelopen jaren ook beslist niet gegeven.

Vorig jaar kwam ik een boek tegen, dat me hierover tot nadenken aanzette. Daar ben ik tot de dag van vandaag blij mee. Het boek staat al maanden zichtbaar voor de andere boeken geplaatst in mijn boekenkast. Wetend dat ik erover ga schrijven. Niet wetend wanneer.

Nu dus.

Over welk boek gaat het dan? Over "Hun scheiding, mijn leven" van Yolande de Best. Het kan maar duidelijk zijn. En duidelijk is die titel! Die kwam ook binnen bij me. Dat boek moest ik kopen en lezen. Dat is gebeurd en het geeft me nog steeds telkens weer stof tot nadenken. Naar aanleiding van het lezen van dit boek, heb ik er ook met mijn zoon een gesprek over gehad. Er zullen er nog wel meer volgen. 

Foto Helma Ketelaar

Ik had er ook weinig voorbeelden van. Hoe was ik een goede gescheiden moeder? Voorbeelden van hoe een gescheiden "Hetero van de Homo" moeder als bewuste moeder in haar nieuwe situatie verder gaat, had ik al helemaal niet. 

Er was zoveel turbulentie in me en het leven bracht me nog zoveel andere turbulentie tegelijk, dat... ik deed mijn best en had het vast beter kunnen doen.

"Hun scheiding, mijn leven" van Yolande de Best biedt 20 verhalen van volwassenen over de scheiding van hun ouders. Geen verhalen van een pagina, maar echte verhalen over zo'n zeven tot tien pagina's per verhaal verspreid. Én hierbij komt ook een later uit de kast kom scheiding voor. Rijk om zoveel verschillende ervaringen vanuit de inmiddels volwassen kinderen te kunnen lezen. Wat mij betreft een aanrader voor ieder die dit ergens raakt.

Uit dit boek blijkt wel weer, ieder scheidingsproces kent zijn eigen dynamiek en verloop.
Het blijft belangrijk hierin zo goed mogelijk oog te houden, of later te gaan houden, voor hoe de scheiding onze kinderen raakt. "Hun scheiding, mijn leven" van Yolande de Best kan je hierbij naar mijn idee goed ondersteunen.

Dankzij "Hun scheiding, mijn leven"

ben ik meer dan eerst op weg

om bewust de gescheiden "Hetero van de Homo"- moeder te zijn, 

die ik wil zijn of misschien eigenlijk wil worden.

Was dat het maar, wat ik toen dacht

"Ik word nooit een popster", zei jij,

"want die hebben een verhaal

een indrukwekkend verhaal

maar ik ben normaal gelukkig

.....   er is niets over mij te vertellen   ....."

***

 Ik wist wel beter,

dacht ik....

**

Was het "alleen" maar

wat ik toen dacht....

**

Kom jij als "Hetero van de Homo" ook "uit de werkkast"?

Als je in je heterorelatie ontdekt, of vermoedt te ontdekken, dat je gedachte heteropartner mogelijk homo- of biseksuele gevoelens heeft, dan is dat voor jou als heteropartner, of ook wel "Hetero van de Homo" een ontdekking, die je
                                   waarschijnlijk verwart,
                                   mogelijk "even" van je afschuift,
                                   misschien wel ontkent,
                                   als je eerlijk bent diep raakt
                                                                                    in je hart
                                                                                    in je seksuele zijn
                                                                                    in je zelfvertrouwen
                                                                                    in je toekomst
                                                                                    in je relatie
                                                                                    en als dat er is in je gezin.

Als er later uit de kast komen speelt in je heterorelatie, wordt zo'n relatie ook wel een Orpheus relatie genoemd. In Nederland is Orpheus Hulpverlening dit jaar al 47 jaar actief voor beide partners in de vaak ontdekkende, verwarrende fase van het later uit de kast komen van een van beide partners in of na hun heterorelatie.

Toen ik zelf realiseerde hoe de kern van onze relatie er uitzag, heb ik er lang over gedaan om mezelf echt te erkennen wat het betekende voor mij en dus voor ons. Dat duurde zelfs nog een tijd na de scheiding door de dynamiek die mijn leven toen naast alle scheidingsperikelen kende.

Kerstavond 2008 ging bij mij door het onverwacht op de televisie zien van Brokeback mountain de stop van de fles. Ik moest het onder ogen zien en wist eigenlijk niet wat me gebeurde. Een mail naar Orpheus gaf herkenning en rakende vragen. Daar heb ik geleerd om te zien wat er was, wat er is en wat dat betekende en betekent voor mij.


Na een paar jaar dankzij Orpheus mijn levensverloop te (h)erkennen en vanuit een nieuw perspectief verder te gaan, besloot ik wat terug te doen voor Orpheus en me kandidaat te stellen voor de PR functie in het bestuur. Nu is de ongeschreven regel, dat je als bestuurslid dan wel een Orpheus weekend hebt beleefd. Ik ben gegaan. Heb er eerst wel over getwijfeld. Dacht dat het mogelijk niet voor mij zou zijn, omdat ik inmiddels bijna 7 jaar samenwoonde met een andere heteropartner. Gesproken met andere heteropartners bij Orpheus, die eerder zo'n Orpheus Heteroweekeind hadden beleefd.... en .... Toch gegaan.
Een van de beste beslissingen van mijn leven.
Er is een Helma van voor en van na het Heteroweekeind van Orpheus. Via deze link lees je op de Orpheus site mijn verhaal "Uit de werkkast". Dit was ook de eerste keer dat ik niet onder mijn pseudoniem erover schreef. Ik ondertekende met mijn voornaam.

Ben je zelf een "Hetero van de Homo"? 

Heb je jezelf nog niet eerder getrakteerd op een Heteroweekeind van Orpheus? 

Er is er binnenkort weer een: 10-12 maart 2017.

Ik zou zeggen: D O E N!

In het Jubileum Magazine van Orpheus lees je wat onder meer het weekeind me heeft gebracht.

"Hetero van de Homo"? Wie is dat? Ken ik die?

Er is nog niet zoveel openheid en bekendheid over de "Hetero van de Homo".

Ik doe een poging om dit iets helderder te maken.

Wie is de "Hetero van de Homo"?

Dat is de heteropartner in/na een man-vrouwrelatie, waarvan de andere partner tijdens of na die man-vrouwrelatie uit de kast komt.

Zijn er veel "Hetero van de Homo" 's?
In de diverse nationale onderzoeken wordt dit nog niet meegenomen. Cijfers uit een artikel uit 1989  van Marre Saal in het Tijdschrift voor Seksuologie nummer 13 doen vermoeden dat het om 200.000 mensen gaat. 

Persoonlijk merk ik, als ik er over praat, dat veel mensen wel iemand in hun omgeving kennen die dit meemaakt/meegemaakt heeft. Deze mensen (h)erkennen dan vaak wel, wat zo'n proces van "later uit de kast komen in of na een heterorelatie" met de heteropartner doet.

In november 2015 heeft Rotterdam V, voor zover ik weet voor het eerst sinds jaren, een onderzoek gedaan naar het gevolg van het "later uit de kast komen in of na een heterorelatie" voor beide betrokkenen.  [Helaas is in november 2016 de Stichting Rotterdam V haar activiteiten gestopt wegens onvoldoende financiële basis.]

Wat ervaart een "Hetero van de Homo"?

Ieder proces van "later uit de kast komen in/na een hetero relatie" kent zijn eigen verloop. Het is voor beide partners dikwijls een erg verwarrende situatie. Vaak is er nog een gevoel van liefde/verbondenheid in de relatie en (b)lijkt die relatie door de seksualiteit onmogelijk of erg veranderd. Daar kan niemand iets aan doen. Lastig is het wel.

Wil je voorbeelden van wat een "Hetero van de Homo" in/na hun heterorelatie met "later uit de kast komen" kan meemaken?

                  

                  Lees dan bijvoorbeeld:

                  Mein Mann liebt einen Mann

                  Mevrouw Couperus

                  Mijn eigen interview in het jubileummagazine van Orpheus

                  Homoseksualiteit is geen keuze

                                                                     

                                                   

                          Of kijk bijvoorbeeld:

                          Brokeback Mountain

                          The One

                          The Other F Word 

                          Freier Fall

                          The Imitation Game 

                          Help, mijn vrouw is lesbisch 

Wat kun je doen voor de "Hetero van de Homo" die je in je eigen omgeving tegenkomt?

"Gewoon" open in gesprek gaan. Verzwijg niet wat er in het leven van je bekende gebeurt. Luister, oordeel niet en vraag open door. Vanuit deze houding kan het zo waardevolle begrip ontstaan. Alle betrokkenen zullen je daar dankbaar voor zijn. Het kan ons van het vaak lastige gevoel af helpen, dat het niet bespreekbaar is. Terwijl dat bespreken zo belangrijk voor ons is. Doordat er niet over gepraat wordt/kan worden lijkt het soms alsof we de enige zijn die dit meemaken. Het komt echter vaker voor dan we vaak denken. Natuurlijk is het lotgenoten praten waardevol.

Als je eigen omgeving zich ook openstelt 

voor wat je meemaakt in een "later uit de kast kom proces" is dat van grote waarde. 

Dat heb ik zelf ervaren

 en

dat herken ik bij vele andere "Hetero van de Homo" 's.

Durf te vertellen! Juist je kwetsbare verhalen hebben waarde...

Te lang heb ik een schijn openheid gehanteerd. Te lang dacht iedereen veel van mij te weten. Zo'n outgoing open vrouw.... Ja, ja, dus niet. Ik ben door hoe het leven liep een kampioen in open lijken en dat binnen houden, wat binnen leek te moeten blijven.
Dat was niet goed voor mij. Ook mijn lijf ging toch een keer reageren en pas jaren later heb ik meer openheid, eerst via mijn pseudoniem Kerensa van der Douw, gegeven. Eerst in een interview in het jubileum magazine van Orpheus. Dat was nog een soort van veilig. Een interview in mijn eigen tuin.

Tijdens de Roze Zaterdag in Maastricht 2015 nam ik deel aan een open gesprek op de kade van de Maas met mede lotgenoten, andere bloedgroepen, van Orpheus. Voor het eerst deed ik vanuit de heteropartners en publiek een deel van mijn verhaal.  Orpheus, zo staat op de site, "wil de problematiek van homo-/biseksualiteit in man-vrouwrelaties bespreekbaar maken en richt zich op mensen in een man-vrouwrelatie zoals huwelijk, man-vrouwpartnerschap of samenwonen van een man en een vrouw, maar ook op hen die dit overwegen en op alle anderen die zich verwant voelen met deze problematiek." 

De treinreis naar Maastricht kan ik me nog goed herinneren. Ik was vastberaden. Ook wat gespannen. Zeker benieuwd hoe op mijn deel van het "later uit de kast komen in of na een heterorelatie" gereageerd zou worden. Het was immers een echte Roze Zaterdag.
Wij vertelden vanuit de verschillende groepen (lesbische, homoseksuele en heteroseksuele) vanuit onze ervaring met het "later uit de kast komen in een heterorelatie".
Tijdens ons gesprek was er veel belangstelling. Echte belangstelling. Mensen die bleven luisteren. Die geraakt waren. Een mannelijke luisteraar viel extra op. Hij stond bijna gebiologeerd te luisteren. Dat raakte mij weer. Na afloop hebben we nog een prachtig gesprek gevoerd.

Hij was thuis op zijn negentiende verdrietig. Zijn moeder vroeg hem, of het slecht ging op school. Hij vertelde haar, dat dat niet de reden van zijn verdriet was. Of het door een meisje kwam? Ook niet. Zijn moeder begreep toen, dat het om een jongen ging. Dat was een enorme opluchting voor hem. Hij kon zichzelf zijn. Inmiddels is hij ruim 50 en beseft hij regelmatig wat de waarde van dat gesprek met zijn moeder was en is. 
Op die Roze Zaterdag op die kade in Maastricht was hem dat door onze verhalen, onze echte eigen verhalen, weer meer duidelijk geworden. Dat had hem geraakt. Dit "later uit de kast komen in of na een heterorelatie" was hem en een eventuele vrouw bespaard gebleven. Daar was hij zijn moeder intens dankbaar voor. Ik was hem dankbaar voor het mooie gesprek. 
En nog meer, dan allang voor mijn eigen "Hetero van de Homo" ervaring, was ik doordrongen van het feit, dat het zo ontzettend belangrijk is om als opgroeiende jongere de ruimte te krijgen en te ervaren om je eigen seksualiteit te ontdekken en te beleven.

Stap voor stap gaat uit de kast komen en ook stap voor stap gaat erkennen en openheid bij de "Hetero van de Homo". De scheiding was er ook in mijn geval niet zomaar. De liefde was en is niet over. Maar als Hetero bleek ik seksueel niet altijd te kunnen geven wat mijn echtgenoot echt verlangde. Ik heb later ervaren, dat dat omgekeerd ook zo was.

Open zijn is dan best lastig. Voelt kwetsbaar. Nog altijd wel. Openheid is ook belangrijk en kan van echte waarde zijn. 

Vandaar dat ik vandaag verrijkt werkt met een mooi, kort en kwetsbaar filmpje. Door op vakantie te delen, hoe mijn leven was gelopen. Begreep een vriend, die ik daar ontmoette, dat waardevol is om dit filmpje Understanding met me te delen. Inmiddels heb het korte filmpje meerdere malen bekeken. De (h)erkenning en de kwetsbaarheid raakt me.

In Understanding herken ik het verhaal van de luisteraar van de Roze Zaterdag in Maastricht. Zo waardevol als ouders echt en open kijken naar hun kinderen. Ook al gaan ze een andere weg, dan de ouders eerst verwachten/hoopten/dachten. 
Krachtig als ouders op hun eerste gedachten terugkomen en hun kind de geaccepteerde ruimte tonen om zichzelf te zijn. Voor de zoon, in dit geval, van belang. Het voorkomt ook een pijnlijk verband als een heterorelatie, waar liefde is, maar de onderlinge seksualiteit nu eenmaal niet echt klopt. Dat is pijnlijk en lastig voor beiden.

Mooi, dat dit filmpje Understanding er is.

Fijn, dat ik durf te vertellen. Dat lucht me op.

Mooi, dat een vriend laat zien mijn verhaal te hebben begrepen. 

Hij "trakteert" me op deze film. 

Ik deel dit waardevolle document graag met jullie.

Deel het verder, dat kan diverse betrokkenen steunen.