Een reflectie over mijn "Hetero van de Homo" proces

Verwerking en groei gaan in fases. Dat is waardevol, want niet alles kan blijkbaar tegelijk.
Medio oktober 2016 was ik op de Kick-off van het Midzomergrachtfestival dat in juni 2017 als thema heeft: de relatie van genderdiversiteit en kinderen. Over dat thema heb ik wel even moeten nadenken. Ik wil graag tijdens dit festival weer een avond voor de "Hetero van de Homo" organiseren. Dat is me in 2016 goed bevallen en ik vind het belangrijk om de situatie van de "Hetero van de Homo" zichtbaar te maken. In de afgelopen tijden heb ik vele "Hetero van de Homo" 's ontmoet en er veel over gelezen en gezien. Wij delen allen, dat onze geliefde in/uit onze heterorelatie "Later uit de kast kwam", of soms nog komt, of hierover dubt. Zo precies als het er staat, is het vaak.
In mijn situatie luisterden we tijdens onze relatie regelmatig samen naar de Rolling Stones, dus ook naar "Waiting on a friend".  En heel diep van binnen voelde ik dan een intens verdriet en grote verwarring.

Het "Later uit de kast komen" is een diepingrijpend proces. Lastig en soms ook ongrijpbaar voor degene die uit de kast komt. Zeker ook lastig en diepingrijpend voor de "Hetero van de Homo". Ik merk zelf en bij andere "Hetero van de Homo" 's dat herkenning en erkenning van groot belang is voor onze verwerking. Dus ook voor het weer verder oppakken van ons heteroleven.

Laat ik voor mezelf spreken. Ik was diep geraakt in mijn diepste zijn. Mijn vrouw zijn, mijn seksualiteit. Ik was er zo zenuwachtig van geworden, dat ik geen pannenkoek meer heel uit de pan kreeg. Letterlijk.... En dat na twee jaar koken op een HBO Diëtetiek opleiding. Koken kan ik echt wel!

Ik zag mijn partner zijn weg gaan en mijn zoon relaties ontdekken, terwijl ik nog natrillend alleen thuis zat. Eerlijk gezegd nog niet beseffend, wat er allemaal te verwerken was. Dat kwam pas jaren later. Ook doordat mijn zoon (toen 19 jaar) op gegeven moment letterlijk niet wist of hij alleen een hele nare tijd tegemoet ging of daarin ook de dood in de ogen ging kijken/keek. Dat laatste bleek en blijkt gelukkig niet zo.

Terwijl ik mezelf na de scheiding weer oppakte en me weer openstelde voor een ontmoeting van een eventuele nieuwe partner, was het dus wel een dubbele, pittige periode. Door de avond voor te bereiden voor 19 juni, die ik tijdens het Midzomergracht festival organiseer, ben ik aan het denken gezet, hoe ik dat in die tijd gedaan heb. Terwijl ik samen met mijn zoon tijdens zijn gezondheidsproces musiceerde, hij aan de piano en ik als eerste sopraan..

Naast deze intense emoties was ik ook op zoek en onderweg naar mezelf. "Mijn tweede jeugd", zei ik vaak. En ik deed of ik het geweldig vond. Nu vraag ik me regelmatig af, of ik deze verwarring wel goed gecombineerd heb met mijn wens er altijd echt voor mijn jong te zijn.
Hij zegt van wel. Ook al was het ook wel eens verwarrend voor hem. Zeker in die eerste tijd ook voor hem ongrijpbaar. Gelukkig gingen en gaan we de weg nog steeds samen.
Door het organiseren van de avond ""Hetero van de Homo": Hoe kleurt dit je ouderschap?"

denk ik hier veel over na. Praat er soms met mijn inmiddels wel echt volwassen zoon over en ook met andere "Hetero van de Homo" 's. Probeer me dan voor te stellen, hoe ik als negentienjarige dochter mijn eigen ontdekkende gedrag had beleefd......

Herken je dit als "Hetero van de Homo" of wil je er gewoon meer over weten? Pak je kans om dit te bespreken in De Kargadoor op 19 juni 2017 tijdens het Midzomergracht festival.

Hoe dieprakend mijn reflecties soms ook zijn

hoe vreemd het misschien ook klinkt

al deze ervaringen hebben mijn leven ook verrijkt

mijn band met mijn zoon verdiept

mezelf dichter bij mijn diepste zelf gebracht.