Een relatie ..... of toch een lege dop?

De herfst ervaar ik als een rijke tijd. Een tijd om vooruit te kijken. Een tijd waarin ik ook graag mezelf eens diep in de ogen kijk, terwijl ik me afvraag of ik de dingen doe, die ik ook echt wil doen. Dat is waardevol en soms ook confronterend.
Het is ook een must. Als "Hetero van de Homo" ervaar ik, dat ik aan de ene kant een enorme ruimte heb om mijn eigen pad te vinden en te ontdekken. Vanuit een ervaringsrijkdom, die er ook voor zorgt, dat ik buiten gebaande paden durf te kijken en kijk. Aan de andere kant speelt regelmatig dat stemmetje op de achtergrond. Dat stemmetje, dat ook tijdens die relatie speelde, toen ik dubde wat te doen met een partner die dubde over zijn seksualiteit. Dat stemmetje dat me dan vraagt, of ik echt eerlijk ben tegen mezelf. Voldoende durf. Of ik genoeg losgelaten heb om echt weer te leven en te durven leven op de manier die bij me past. Wat dat is.... daar heb ik nog jaren voor om te ontdekken, denk ik dan. Ik ben ontspannen en geniet, dus dat is vast goed.
Het is ook zo vreemd om eerder gedacht te hebben, dat je de relatie had, die je dacht te hebben. En toch bleek dat niet zo te zijn. Dit klinkt, of leest misschien wat vreemd, maar de meeste "Hetero van de Homo" 's herkennen dit direct en diep. Dat later uit de kast komen, of waarneembaar en voelbaar erover dubben, van je partner haalt je onbevangen gevoel van weer kiezen en weer verder gaan wat weg.

Regelmatig vraag ik me af .... hoe sterk ik tegen wil en dank door deze ervaring geworden ben....? Wat past me daardoor nu eigenlijk, na deze ervaring, echt?


Ik liep daar laatst op een hele, zonnige zondagochtend, toen ik langs de Gooise Vaart wandelde, zo eens rustig wat over na te denken.

Daar zwom een zwaan. Mooi, ontspannen, trots, helder gespiegeld in het water ging de zwaan haar tocht. Ik weet niet eens of het voor deze zwaan haar of zijn tocht was. Ik dacht "haar" tocht. Het was een open weg die ze ging. Genietend van wat er was. Ik bedacht me die ochtend, dat dat wel een goede manier is om je leven te leven.
En toch... die eenmaal opgedane onzekerheid van een niet zo handige, later diep rakende keuze laat en liet me niet helemaal los.

Dat merkte ik toen ik over de rand van de brug over het water keek en me realiseerde, dat de jaarlijkse "Coming out day" er weer aan komt. Dat vind ik oprecht en van harte een belangrijke dag. Het is daarbij, naar mijn bescheiden mening, juist heel erg belangrijk dat we een samenleving creëren en vasthouden waarin een ieder van jongs af aan, de ruimte ervaart om zijn of haar eigen "zijn" vroeg te ontdekken én te durven leven. Vooral dat laatste vind ik een belangrijke toevoeging. Van hoeveel later uit de kast gekomen partners heb ik inmiddels niet gehoord, dat hij of zij het (on)bewust wist dat hij/zij homoseksuele of biseksuele gevoelens had, toen hij/zij in de heterorelatie stapte zonder over die gevoelens tegen de nieuwe partner echt open te zijn. Dat dat open zijn lastig is, begrijp ik. Het leven heeft me ook geleerd, dat dit vaak wel een hele sterke wissel trekt op de heteropartner in zo'n relatie. Dat hoeft niet als de ander eerder zijn/haar "echte" leven had kunnen en durven leven.

Laat het elke dag coming out day zijn

Niet alleen voor diegenen die uit de kast komen

Ook voor diegenen die dit dan niet in hun relatie hoeven te ervaren.

"Hetero van de Homo" zijn, is meer dan regelmatig lastiger dan je denkt, want

Hadden we nu een relatie... of toch een lege dop?